Lieve jij,
Afgelopen dinsdag ben ik 33 jaar geworden. Een leeftijd waar ik eigenlijk best wel naar uit heb gekeken. 33, ik vind het een magisch getal. 2020 zou ook een magisch jaar worden, dus dat moest helemaal goed komen! (Toeval bestaat niet, toch? Haha). Dat ik mijn verjaardag zo (niet) zou gaan vieren, had ik nooit van te voren zien aankomen. Sinds vorig jaar vind ik het leuk om het weer te vieren, maar dat zag er dit jaar toch even anders uit.
Je zou een verjaardag op anderhalve meter afstand kunnen vieren, maar dat heb ik niet gedaan. Ik besloot wel een stukje eigen gemaakte Bokkenpootjestaart af te geven bij mijn ouders. Dat viel me emotioneel heel zwaar.
Mijn moeder zorgt (helpt, ondersteunt) voor mijn omaatje van 88 die nog zelfstandig woont en past af en toe op bij mijn zus die best wel hoog zwanger begint te worden. Ik wil dan ook absoluut geen risicofactor zijn om IETS van dit virus aan mijn moeder over te dragen, die het weer door kan geven. Dus daar stond ik in de achtertuin op afstand met tranen over mijn wangen. Mijn god wat wilde ik mijn ouders graag even knuffelen na twee maanden niet zien. Het verdriet was zo intens.
Misschien was het niet eens alleen verdriet van dat moment want het was veel en heftig. Het leven lijkt zo fragiel te kunnen zijn op dit soort momenten. Dan bedenk je je ineens, heb ik wel genoeg gezegd dat ik van ze houd? Dat ik ze waardeer om ALLES? En mijn oma? Die ik niet kan zien, alleen bellen, heb ik haar wel genoeg liefde en aandacht gegeven? Wat als mijn zus straks bevalt en ik alleen om raambezoek kan komen in plaats van kraambezoek? De emoties lieten zich flink zien en voelen en ik stond het allemaal maar toe. Ik kon niet meer vechten, ik kon niets meer verstoppen. Zonder troostende armen om mij heen stapte ik weer terug in de auto naar Zeewolde om aan het eind van de middag met mijn twee zusjes en ouders het Video-whatsapp bellen met vier schermpjes te ontdekken. Ik heb in weken niet zo hard gelachen. Het ging om niets, het ging om alles. Het even samen zijn, elkaar even kunnen zien. En mijn neefje van 2+ die constant blèrde Wat doe je nou? en tot drie keer aan toe de verbinding verbrak. Het verdriet verdween als sneeuw voor de zon. Wat zijn we toch rijk met de mogelijkheid zo met elkaar in verbinding te kunnen zijn!
Om mijn verjaardag ook met jullie te vieren, heb ik besloten weer eens een Win-actie te doen. Ik voel iets aan komen met een aantal gratis 1-op-1 Ademsessies (online) en misschien zelfs één megaklapper van 3 sessies verspreid over 3 - 6 weken. Ik ga de voorwaarden aankomende week voor jullie optuigen!
Inmiddels heb ik ook weer een Facebook account aangemaakt waardoor ik ook een Yin-Gini vind-ik-leuk pagina kon opzetten. Het zou leuk zijn als je deze gaat volgen. Daar wil ik meer dingen gaan delen (kortere berichten dan deze - soms iet wat - lange nieuwsbrieven).
Ik hoop dat ik jullie weer online mag ontmoeten aankomende week! Het liefst snel weer in het echt, maar we wachten geduldig af tot het weer mag!
Heel veel liefs,
Daniëlle
