Loslaten, lang niet altijd makkelijk.Loslaten: een thema uit het leven gegrepen. De kinderen gaan weer naar school en dat na zo'n lange tijd thuis. Soms maken ze ook opeens zo’n grote stap! Dan voel je in je hele lijf dat er iets bezig is. Wat is dat? Spanning, verheugen, missen of een mix daarvan? |
|
|
Waar zit dat bij jou? Voel je het in je buik? Zit het vooral in je hoofd? Of merkte je nog niks tot je omgeving vroeg wat er toch met je was? Laten we wel wezen, dat het loslaten even je aandacht heeft is echt prima. Voel even lekker dat je leeft en dat het je raakt! Loslaten is bij uitstek iets dat aan twee kanten gebeurt. Jij laat je kind los en je kind laat jou los. Ieder op zijn eigen manier. Mooi, nuttig en noodzakelijk. |
|
|
In de praktijk kom ik ook vaak tegen dat het niet zo mooi en nuttig voelt, maar vooral pijnlijk, moeilijk en zwaar! We kijken er op twee manieren naar. - Het kind is dik in orde, maar als ouder voelt het echt heel akelig om je kind los te laten.
- Als ouder ben je er wel aan toe, maar het kind niet! Het is ontroostbaar als je weggaat, durft niet alleen op stap te gaan, blijft je letterlijk of figuurlijk vasthouden. Zit het liefst het eerste half uurtje bij juf op schoot, maar dat gaat momenteel eigenlijk ook niet.
Vaak ligt er een eerdere ervaring achter het loslaten van dit moment. Vragen om te overwegen zijn dan: Hoe ging het toen jij zelf voor het eerst naar school ging? Voelde je je voldoende vertrouwd en ging dat goed? Hoe kijk je terug op jouw schooltijd? Was het leuk of vooral ook heel akelig? Waar gaat je kind nu heen? Dit kan ook gelden voor logeren, turnen, ergens anders spelen enz. Maar ook: Hebben jullie eerder een nare ervaring met loslaten gehad? Moest je om gezondheidsredenen heel snel na de geboorte/ bevalling je kindje (of je moeder) al loslaten? Was je moeder in gevaar direct na de bevalling en kon je je eigenlijk niet goed aan haar vasthouden? Ging het eerder mis toen je je kind (of je moeder) even los liet of uit het oog verloor? Of vind je het lastig om hier geduldig in te zijn, maar heeft je kind gewoon wat meer tijd nodig? |
|
|
Misschien ben je het je niet bewust, maar zit hier onbewust wel een stuk van het probleem. Of de oplossing! Want wat laat je zoon of dochter je zien? Wat is zijn of haar vraag en wat heeft ie nodig? Wat spiegelen je kinderen? Wat heb jij nodig? Juist op die diepe laag, dat niet eens zo bewuste deel van je lichaam, kunnen reacties zitten waar je nu nog last van hebt. |
|
Lichamelijke reacties eigenlijk, waar je met beweging, reflexintegratie en lichaamsgerichte coaching achter komt.En die nu, als je er aandacht aan geeft, ook kunnen herstellen. Misschien valt er opeens een kwartje en is dat genoeg. Misschien vind je het prettig om het er eens over te hebben of hiermee aan de slag te gaan. Juist voor jezelf, juist voor je kind, net wat er nodig is. |
|
|
| | Soepel Leren en Soepel Leven zijn weer open. Vanwege het contact-gerichte van reflexintegratie, werken we meestal binnen de 1,5 meter. Daar is goed over nagedacht, meer info vind je hieronder. Voor wie het prettig vindt, zet ik ook zo de behandeltafel in de binnentuin, een geweldig fijne plek buiten in de frisse lucht. | | |
|
| | Voel je je aangesproken door de thema-mail of raakt het je? Dan is dit misschien het moment om té heftige reacties los te laten. Wees welkom, bij Soepel Leren of Soepel Leven. Een kennismakingsgesprek is gratis en geheel vrijblijvend. | | |
|
|
Tot zo ver loslaten. Ik wens jullie een prachtig nieuw schooljaar of seizoen met juist veel verbinding, echte klassen met echte kinderen en zo veel mogelijk live-contact. Daar knapt een mens van op.
Groet! Mieke
Ps. Themamails van Soepel Leren mogen altijd gedeeld en verder gemaild. Ze zijn ook te vinden op Facebook en Linked In. |
|
|
|
|
