Olympisch Kwalificatie Toernooi (OKT)
Het OKT beloofde vooraf al een mooi toernooi te worden waarbij alle Nederlandse schaatstoppers in absolute topvorm zouden verkeren en dat bleek niet anders te zijn. Er werden onwijs spannende wedstrijden gereden en een aantal rijders wisten te verassen door een ticket naar Peyoncheng in de wacht te slepen. Die spanning was achter de tv duidelijk te voelen, maar in het stadion pas écht te ervaren. Het stadion zat vol, maar het was doodstil voor het startschot viel. Een oorverdovend gejuich kwam vervolgens op gang, elke rit opnieuw. Een belevenis als niets anders in het schaatsen (wellicht de Spelen zelf).
Vrijdagavond werd de startlijst van de 1500 meter bekend gemaakt en vanaf dat moment wist ik dat het menens was. De spanning begon toe te nemen. Een plek bij de beste 3 (dat nodig was voor plaatsing) lag voor mij niet in de lijn der verwachtingen maar ik zag het toernooi vooral als een mooi meetmoment en een mogelijkheid mijn persoonlijk beste tijd aan te vallen. Ik wist dat ik tegen mijn jeugd-concurrent Patrick Roest mocht starten en de avond vooraf heb ik verschillende scenario’s in mijn hoofd afgespeeld. Maar tijdens de race liep alles toch weer even anders dan ik had gehoopt. Na een goede start en eerste ronde kwam Patrick enorm hard door de bocht, zo hard dat ik toch even moest inhouden om hem niet te hinderen op de kruising. Dat kost natuurlijk veel tijd en het daarna weer op gang komen kostte veel energie. Maar hij stond aan de start als kanshebber voor een olympisch ticket en had simpelweg voorrang.
Achteraf baalde ik wel van die kruising en mijn eindtijd die 0.03 seconde boven de grens van de 1minuut50 was. Maar ik kan tevreden terugkijken op het eerste deel van mijn race en mag Patrick feliciteren met een Olympisch ticket! Als ik nou mijn rit toch eens had gewonnen... ;-)
